Bedri Karayağmurlar: Şubat 2022

Tuvalin Göğüne Gönderilmiş Hava-i Renklerin Aydınlattığı Bir Ömür: Bedri Karayağmurlar

Uluer Aydoğdu, Hayal Dergisi, Sayı:33, Nisan-Mayıs-Haziran 2010 Ankara

Bu yazıda, resimlerinde olduğu kadar şiirlerinde de tıpkı Picasso gibi “Ben aramam, bulurum” diyen Bedri Karayağmurlar’ın nemli ve verimli toprağında dolaşacağım. Bire bin, bire aşk, bire ışık veren bir toprak bu. Bereketli olduğu kadar yeni anlam, değer ve kurallar da üreten, aynı zamanda da resimlerinde ve şiirlerinde Walter Benjamin’in Eşik Cinleri gibi güzel şeyler, hayat şeyler, aydınlık şeyler fısıldayan. Birileri araya dursun, birileri biçim mi içerik mi diye tartışa dursun -“Biçimlendirme mi, içerik mi önde, gibi bir şeyi tartışmanın benim açımdan hiçbir anlamı yok” -, o, yaşam erbabı, hep bulur. Yaşamın ihtişamını ve sefilliğini bulur, şimdi-burada mekanlaşan zamanı bulur, aydınlığı bulur ve ışık emri verir:

“Yak ışıkları

Korkut geceyi

Yok sanıp yoklamasın yatağında karanlık” .

Aydınlanmak için ‘yanmak’ kadar “… daha çok ışık yakmak” da gereklidir, “… daha çok bilim, daha çok sanat. Kendi kör çıkarları uğruna her şeyi yakıp yıkan aymazlara inat, daha çok aydınlık.”

Bedri Karayağmurlar, böylece, hep karışır “koşarak günün çığlığına/ nasılsa bir sokak daha vardı bulutların arkasında”. Pavesa’nın Yaşama Uğraşı gibi Bedri Karayağmurlar’ın da Aydınlık Uğraşı vardır, Işık Uğraşı, Sanat Uğraşı ki hepsi de zaten Yaşam Uğraşı’dır ve bu uğraş yeterince emek, çaba, direniş doludur. G i D i O adlı şiirinde “koridorlar karanlık mum yakın”, diye ünlerken görürüz onu, sonra başka bir şiirinde -Geleceğin ustaları-

“çırağım acemiyim

bir başıma tozlu ıssız işliklerde ısıtıyorum

kömür köz ömrümün

örsünde yüreğimi bütün gün”,

diye yaşamın kalbine doğru bükülür. Burada, James Joyce’u hatırlayalım. SANATÇININ BİR GENÇ ADAM OLARAK PORTRESİ’nde genç kahramanının ağzından söyle ünler: “Ey yaşam, hoş geldin! Milyonuncu kez gidiyorum karşılamaya deneyimin gerçekliğini, ve dövmeye ruhumun örsünde soyumun yaratılmamış vicdanını.” Bedri Karayağmurlar da varlığıyla, resim ve şiirleriyle “zamanın okunu” tuvale ve kağıda geçirir. Diğer bir deyişle tuvale ve kağıda “… bir tarih kaydetmektedir.” Kendi bireysel tarihiyle birlikte çağını, ülkesini, hayallerini, acısını, hüznünü… Öyle ya sanatçı “… bir kaydedicidir.” Aha işte, Zamanı Geldi adlı şiirinde

“sana bakıyorum

güzelsin ve gidiyorsun

gidersin gitmelisin

öylece kalıyorum”,

diye hüznü kaydeder kağıda. Başka bir şiirinde ise

“…

Gazze nerede desem de bilirim de söylerim de

Duyan olmaz

Duyan olmaz

Duyan olmaz”,

der ve bu kez de vahşeti kaydeder kağıda. Bir im, bir iz düşerek gören göz, işiten kulak, hisseden kalp için çağrı çıkarır. Çünkü gören gözdür Bedri Karayağmurlar, işiten kulaktır, hisseden kalp. Bu yüzden gözü, kulağı, kalbi olan bir şiirdir yazdığı: “Sanat da hayat gibi soluk alıp verir.” Diğer bir deyişle, canlı bir organizmadır sanat. Zaten; kalbi, gözü, kulağı olmayan ‘şey’ de mekanik bir düzenekten başka nedir ki! Bu doğrultuda “…sürekli olarak canlı kalan ve olayların tümüne böyle tepki veren bir kişiliktir.” Bedri Karayağmurlar, duygularımızı bileyleyip aklımızı keskinleştirerek “Coşkusu kaçmış, mırıldanmalarla çevresinden ne koparacağını hesaplayan sıradan bir insan …” olmadığını gösterir. Bu, yaşama ve sanata doğru ‘yaklaşma istikametidir’ Bedri Karayağmurlar’ın. Öyledir, “Resim düşmana karşı bir savunma ve saldırı aracıdır. Siz bir sanatçıyı ne sanıyorsunuz” diye soran Picasso, gidip Guernica’yı yapmıştır.

Bedri Karayağmurlar’ın resmi ile ilgili olarak en doğru saptamalardan birini yapan Kaya Özsezgin “Bedri Karayağmurlar'ın resmini, resim sana¬tımızda son çeyrek yüzyılın gelişmeleri içinde ne¬reye koyabiliriz?”, diye sorduğu soruyu Artist Sanat Dergisi’nde şöyle yanıtlar: “1970'li yılların ortalarında Gazi'nin resim bölümünü bitirdiğinde, Türkiye'deki sanat ortamı, genç kuşak olarak tanımla¬yabileceğimiz etkin bir grubun varlığına henüz yeterince tanıklık edecek bir aşamaya gelme¬mişti. Böyle bir ortamda, tercih edilecek seçe¬nekler, hocalardan öğrenilenlerin temel alındığı bir doğrultu üzerinde gelişebilirdi. Ama bununla yetinmeyip araştırmacı ve yenilikçi anlatımı he¬def olarak seçmenin kazandırabileceği ayrıcalıklı bir konum da söz konusu olabilirdi kuşkusuz. Karayağmurlar, ikinci yolu seçenlerden. Bu yol üzerinde herhangi bir sapmaya meydan ver¬meksizin bugüne kadar kararlı adımlarla yürü¬müş olması, ondaki sanat inancının güncel deği¬şimlerin dışlandığı bir mecrayı seçmiş olmasıyla da ilgilidir.” Aynı yazıdaki şu sözler ise Bedri Karayağmurlar’ın resmi ile şiiri arasındaki ilişkiyi, etkileşimi göstermesi bakımından ilginçtir: “… onun resminde, belki şiirle de ilgilen¬miş olmasından ileri gelen bir "lettrism" mantığı çerçevesinde, biçim parçaları hem tek başlarına, hem de bütünü göz ardı etmeyen bir bütünsellik bağlamında organize edilir.” Tam da bu noktada geçenlerde vefat eden Dinçer ağabeyi (Sezgin) anmamak imkansız. Radikal gazetesindeki köşesinde Resmin şiirinden tiyatroya (09/03/2002), adlı yazısında “Bedri'nin resimlerinde de şiir vardı çünkü. Resimlere bakarken, bir şiir duyarlılığı, damıtılmış bir dil tadı, şiir matematiği gibi bir renk matematiği ile karşılaşıyordunuz. Usta işi bir şiirden nasıl bir sözcük çıkaramaz ya da o şiire bir sözcük ekleyemezseniz, Bedri'nin resimlerine de bir renk ekleyemiyor ya da bir renk çıkaramıyordunuz. Ve şiir nasıl, dil içinde yeni bir dil yaratmaksa, onun resimlerinde kendine özgü bir renk dili yaratılmıştı. Sözün özü, resimlerinde bir şiir uçuşup duruyordu.” diye Karayağmurlar’ın ressamlığıyla şairliğini enfes bir şekilde dile getirir. Öyledir, hem ressam, hem şair, hem de yazardır Bedri Karayağmurlar. Bu bağlamda, belleğinden hiç çıkmayan 35 yıl önceki bir olayı anlatır Resim Serüvenim, adlı kitabında. Devlet Heykel Resim Sergisi’ne bir çalışması alınmıştır ve sergi’nin açılışında Adnan Binyazar’la karşılaşır: “Sergide Binyazar’ı görünce, resmimin önüne götürdüm. Resme baktı ve bana döndü: Ressam mı olacaksın; yazar mı, şair mi? Hiç düşünmeden, hepsini dedim.” Bunun “çetin bir iş olduğunu bilmesine” rağmen resmin içinde olduğu kadar yazı ve şiirin de içinde olmuştur hep. Yeni Gün Gazetesi ile meşhur Rüzgarlı Sokakta’ki Yeni Halkçı’da yazdığı dönemde Ahmet Arif’i, Işık Yurtçu’yu, Mustafa Ekmekçi’yi tanır. Hatta “Erol Toy, Esen Yel, İbram Erdem, Adil Gülvahapoğlu’nun da aralarında bulunduğu bir grup yazarla Soluk adlı bir dergi” bile çıkarırlar.

Bedri Karayağmurlar’ı 2001 ya da 2002’de kendi resim sergisinde tanıdım. Sergiden sonra Ankara’dan çok iyi tanıdığım hocam İbram Erdem ve Bedri Karayağmurlar’la birlikte bir lokantaya gittiğimizi ve saatlerce şiir üzerine konuştuğumuzu çok iyi hatırlıyorum. Daha sonraki yıllarda, yine İzmir’de, İkiçeşmelik’teki Öğretmen Evi’nde haftanın bir günü toplanıyor siyasetten sanata, aşktan bilime kadar çeşitli konuları konuşuyorduk. Toplantılara Karayağmurlar’la birlikte efsane öğretmen ve bir Türkçe sevdalısı Muhittin ağabey (Bilgin), yazar Savaş Ünlü ve adlarını şimdi hatırlamadığım bir dolu insan katılıyordu. O toplantılarda Bedri Karayağmurlar’ın ufkumuzu açan konuşmalar yaptığını hatırlıyorum. Özellikle de nesnelere “yamuk bakmak” doğrultusunda, diğerlerini bilemem ama, bana bir duyarlılık kazandırdığını belirtmeliyim. Bu arada resimlerine olan ilgim ve beğenim de artmaya başlamıştı. Gençliğim, ‘Gümüş Tapınak’ da dediğim, İsmail Gümüş’ün atölyesinde geçmişti Ankara’da. O yıllarda okuduğum John Berger’in Görme Biçimleri adlı muhteşem kitabından hatırladığım kadarıyla Klee üzerinden söylediği ‘Sanatçı, yapıtına göz için izlemesi gereken yollar koyar’ bağlamındaki sözleri doğrultusunda Karayağmurlar’ın, tuvale izleyiciler için ne gibi işaretler, yollar koyduğunu bulmaya çalışırken resimlerinde giderek düzensizleşip dengeden uzaklaşan bir kâinatı görünce irkilip ürperdim. Bedri Karayağmurlar’ın tuvalin göğüne gönderdiği hava-i renklerin aydınlattığı mekanda “her şeyi yadsıyan ruh” da diyebileceğim entropinin işbaşında olduğunu görmekti beni irkiltip ürperten. Eski biçimlerinden (bütünden) kopmuş, yani cennetten kovulmuş şeyler onlara henüz albenili gelebilecek bir ‘çeker’ olmadığı için bu biçimde uzaylaşmışlardı. Tuvale saçılmış bir sürü olasılığı apaçık görebiliyordum. “Olasılıklar, ‘gerçekten’ daha zengindir” ve adeta bildik olan ne varsa, onları parçalamak, dağıtmak için oradadırlar. Öyle ki, baktıkça bir sınıra kadar varırsınız ve size her an yeni bir bilgi vereceklermiş gibi dururlar. Diyeceğim o ki, eski yapı bozulup parçalanmıştır. Tam da bu noktada, bu sürecin yaratıcı bir süreç olduğunu söylemek mümkün. Bu yüzden, Bedri Karayağmurlar’ın, Rollo May’e gönderme yaparak, Yaratma Cesareti’nden söz etmesi boşuna değildir. Çoğumuz; ‘reddi’, doğal olarak varolana karşı bir tehdit olarak görürüz ve bu yüzden de buralara hiç girmeyiz. Oysa, “Sanat varolanın reddine dayanır.” ve “… hayır demeyi göze almaktır. Yaratıcılık hayır deme cesaretidir bu nedenle.”

Bir yanda varolma mücadelesi sürerken bir yanda da varoluşun bitmez tükenmez itmeleriyle varolan dünya ve kâinat değişmektedir. Bunu çok iyi bilir Karayağmurlar: “Bütün sistemler varlıklarını korumak için çaba harcarlar. Varoluşu gerçekleştirmek kadar varlığı korumak da önemlidir. Her yapı değişir. Başlangıçtakine hiç benzemeyen ama yine de o olarak adlandırılan yeni yapılara dönüşürler. Eğer dönüşüm gerçekleşmezse yapı çöker.” Öyle ki, Mümtaz Sağlam, BEDRİ KARAYAĞMURLAR’IN SANATI ÜZERİNE, adlı yazısında, Karayağmurlar’ın “Resmin genel yapısını, sürekli bir gelişim dinamiğine dayamasını bilen” bir sanatçı olarak dikkat çeker ve özellikle bu nedenle ön plana çıktığına işaret eder. Buradaki vurgunun “gelişim dinamiği” olması önemlidir. Bu yüzden Karayağmurlar’ın resimleri bizden bir sıçrama bekler. Öyle bir biçim bulmuştur ki bu biçim gider öze saplanır. Burada, öz olarak giderek uzak denge durumlarına doğru evrilen kâinatın değişimini kabul edersek, Karayağmurlar’ın biçimi de bu evrilmeye uygun bir biçimdir. Nietzsche’nin “Eğer görebilen gözler olsaydı uyuklayan bir kayalığın aslında raks eden bir kaos olduğunu görürdü” sözünden hareketle resimlerindeki biçim bilinçli olarak soyuttur ve şimdi-buradaki varoluşun hakiki gösterimidir. Zaten oluşan bir şeyi bundan başka nasıl gösterebilirsiniz ki! Eski anlam, değer ve kurallarından kopmuş şeylerin tuvale yayılmışlığı da aslında başlangıçta bir bütün olanın kendinde, kendi kendine, kendini yadsıyarak kendinden yeni dünyalar varetme bilgisiyle örtüşen bir durumdur. Uzak denge durumlarında, daha önce bütüne körlemesine hizmet eden süreçlerin uyandığını ve kendilerine birer varlık edinme sürecine girdiklerini görürüz. Bu bağlamda, Karayağmurlar’ın tuvalindeki renklerin, fırça darbelerinin, lekelerin uyanmış ve kendilerine varlık edinme sürecinde olan varlık oluşumları ya da pıhtılaşmaları olduklarını rahatlıkla söyleyebiliriz. Bu yüzden “tanınırlık ilgisini yitiren biçimler”dir bunlar ve bu durum ister istemez soyuttur. Bu soyutluğun içinde zaman zaman beliren figürler ise kendinde, kendi kendine kendini yarattıkça varolan, varoldukça da yaratan bir kâinatın yaratıcı özneleri olsa gerek. Öyledir, “… sanat yapmak, sanatçı olmak bilinen biçimlerin gittikçe ustalaşarak durmadan tekrarına dayanan bir etkinlik olamaz.” Herkes; eğer isterse, çalışırsa herhangi bir alanda usta olabilir, ama her usta sanatçı değildir.

Uluer Aydoğdu

Sanatının 35. Yılında Bedri Karayağmurlar

Lütfiye Bozdağ

Somutun kati, mutlak olan bilineninin değişmezliğine, bağlayıcı kurallarına karşın soyut, belirsizliğiyle, bilinmeyeniyle, yeniyi arayan, sürekli dönüşen, kendini kolay tüketmeyen eğilimiyle daima cezbedici olmuştur.

Soyutlamanın mutlak gerçeği örtmesi, belirsizleştirmesi kurgunun çözümlenmesinde izleyiciyi bünyesine katan, bakanın paylaşımına hatta sahiplenmesine olanak tanıyan bir süreci beraberinde getiren özel bir özgürlük alanı sağlar.
(resim1)

Resimde her şeyi bilen ve belirleyen tasarlayıcının izleyici üzerindeki tahakkümünü yok eden soyutlamanın, gizemi ve çekiciliği tam da buradan kaynaklanmaktadır. Resmi okumaya çalışırken daima devrede olan muhakeme edinimi, belirsizliklerin yeniden anlamlaştırılması ve yorumlanmasında izleyiciyi de sürece dâhil eden demokratik bir tutuma olanak tanır.

Dönem dönem figüratif soyutlamalara yönelse de zaman içinde yeniden yorumladığı, çoğu zaman da tamamen soyutlayarak oluşturduğu kompozisyonlarıyla resim yapmayı yaşamsal bir olgu içinde 35 yıldır devam ettiren Bedri Karayağmurlar’ın resimleri soyutun bu analitik tanımlamalarına denk düşen bir paralelde yol almaktadır.
(resim 2)

Neoliberal politikaların neredeyse tüm yaşam alanını kuşattığı, değerleri metalaştırdığı, sanatı piyasalaştırdığı bir ortamda, bireyselleşen, yalnızlaşan, içine dönen sanatçılar, iç dünyalarının çatışmalarını ve hesaplaşmalarını plastik dilin olanaklarıyla sorgulamaktadırlar. Yüzeydeki parçalanmalar, renk tuşları, sıcak-soğuk renklerin kontrastlığı, elemanlar arasındaki gerilim ve hareket, sanatçının iç dünyasındaki fırtınaları soyutlayarak dışa vurduğu bir özdeşleyimdir. Bedri Karayağmurlar bu özdeşleyimi şöyle ifade eder: “benim için sanat salt anlatım değil, sorun yaratma ve bu sorunları kendi yapısı içinde çözümleme girişimidir.”

Renklerin ağırlığı olmayan siyah beyaz resimlerde büyük cisimlerin etrafında sürekli hareket halinde olan küçük parçalar ya da lekeler espas duygusu yaratır. Kaotik bir etki uyandıran atmosfer ise hayatın kaotikliğiyle özdeşleşir.
(resim 3)
Karayağmurlar, mekân-nesne ilişkisi üzerine kurguladığı soyutlamalarında iktidar kurma niyetinde değildir. İzleyiciyi, resmin bilinmeyenlerini bulmak, kavramlarını oluşturmak üzere resimle iletişime çağırır, puzzle’ın parçalarını bir araya getirmek gibi kurgunun uzaysal espasına serpiştirilen tasarım elemanlarını bir araya getirerek, çözümlemek ve çözümleme üzerinden yeniden kurgulamak olanağı sunar. Nesnel dünyayla birey arasındaki sorunsalı, kendi ruhsal çözümlemeleri üzerinden deneyimsel ve algısal düzlemde irdelemeye çalışan sanatçı, belirgin olmayan zamanın ve mekânın yarattığı atmosferde oradan oraya akan nesnelerle yeni bir gerçekliğe ulaşır. Bu gerçeklik, soyutlanmış nesnelerin kurgunun sonsuz varyasyonlarıyla her bakıldığında yeni bir gerçekliğe evirilirken, gösterdiği ya da gizlediğinden çok, bakanın gözünde kendini yeniden var eden sürecin heyecanını yaşatır. Sanatçı, resmin biçimsel olgusundan vazgeçmeden, düşüncesel olguları imgeler üzerinden üretir, imgeleri ise plastik kurgunun soyut biçimlemelerinde pentür tadında görselleştirir. Karayağmurlar resmi, gerçekle düş arasındaki geçişleri, çizgi, biçim, renk gibi tasarım öğelerinin düzeni ve sıralanmasıyla oluşan plastik dilin doğrudan bir doğa ya da yaşam gerçekliği içinde değil duyularla algılanan, gerçekliği aşan, gerçek ötesi bir bileşim, sembolik bir dil olarak ortaya koyar. Bu sembolik dilin çağrışım zenginliği kendini tüketmesine izin vermeyen biçimsel dinamizm ve performansa eşlik eder.

Karayağmurlar’ın resimleri klasik resmin temel öğelerine sıkı sıkıya bağlı değilmiş gibi görünse de gerçekte kompozisyonun bütün elemanları sezgisel bir hesaplamayla disipline edilmişlerdir. Örneğin bazı resimlerinde renk her ne kadar asal eksene oturmasa da biçimle iç içe ve eşgüdümlü olarak yer almakta ancak zaman zaman da öne çıkabilmektedir. Ritm ve denge ise biçimle renk arasındaki ilişkiyi düzenleyen, tekdüzeliğe izin vermeyen bir yönelişin baş aktörleri olarak yer alırlar.

Sanatçının soyut-lirik resim tekniği seyircide romantizm ve dinamizm duyumlarını yükselten zengin çağrışım olanakları sunar. Tuvalin dokusal örgüsündeki renk yoğunlaşmaları, biçim parçalanmaları, dokuların titreşimi ve yayılımı, tasarım araçlarıyla her türlü deneysel tekniğin uygulama süreçlerinden geçen bir temele oturur. Ortaya çıkan nesnel olmayan gerçeklik, sanatçının oluşturduğu, kurguladığı bir gerçekliktir ve bazı resimler için seyircinin de resim üzerinde yeniden kurgu yapmasına imkân verecek kadar esnek bir soyutlamadır.

Görünür olanla olmayanı, gerçekle imgeyi bir arada barındıran Bedri Karayağmurlar’ın resimlerinde soyutlanan nesne-mekân kurguları, geleneksel biçim özelliklerinden ve reel dünyanın mutlak kılınan nesnelerinden uzak, figüratif esnekliğin soyutlamaya dönüştürüldüğü ve soyutlamanın sınırsız çeşitlemelerinde sürekli beslenen bir dizgiyle ortaya çıkar ve içinde sıradanlığa izin vermeyen bir dönüşümler ilişkisi barındırır. Nesnel gerçekliğin karşısına düşüncenin konularak anlamın merkezileştirilmesi önemsenir.

Kompozisyonda şiddetleri azaltılan ve artırılan renklerin birbirlerine akarak birbiri içinden geçmeleri renklerin tuşları ile oluşturulan hem renk hiyerarşisi hem de farklı biçimsel formların biçim hiyerarşisi, iki ana eksen olan ritm ve denge tarafından ustaca yönetilmekte, tekdüzeliğe düşmeden zaman zaman yaşam coşkusu, zaman zaman da kaotik bir gerilimle karşılıklı olarak birbirini koşullandırmaktadır.

Her kaotik sistemde bir düzen vardır. Bu Karayağmurlar resminin temel karakteri olarak karşımıza çıkan, Kandinsky’nin de ısrarla söz ettiği “karşıtlıkların dengesi”dir. Karşıtlıklar, gerek nesneler arasındaki zıtlıklar, gerek zıtlıkların yarattıkları gerilimle resmin iç dinamiklerini canlı, imgelemi daima taze tutan bir oluşuma olanak tanırlar. Karayağmurlar resimlerindeki karşıtlıklar dengesini şöyle açıklamaktadır: “Denge kavramının benim için önem kazanmasının altında yatan etkenin yaşamın dengesizliklerinden kurtulma isteğiyle açıklayabilirim. Her öğenin bulunduğu yerde yarattığı görsel gerilimin yüzey içinde çözülmesi gereken bir enerji sorunu yarattığını düşünüyorum. Bu anlamda benim için sanat salt anlatım değil, sorun yaratma ve bu sorunları kendi yapısı içinde çözümleme girişimidir.”

Bedri Karayağmurlar resminde tuval içinde taşıyıcı düzlem olarak bazen beyazın, bazen de siyahın baskınlığı, iki zıt öğenin karşılıklı olarak birbirinin aracı olan birbirini itme ve çekme gücü, nesne ve mekân ilişkilerinde yeniden kurgulanma ve dönüştürme oluşumuna fırsat tanıyan etkin bir dışavurum olgusudur. Beyaz yoğun bir siyahla kuşatıldığında daha beyaz, siyah ise yoğun beyaz ile çevrelendiğinde daha keskin bir kontrastlık sağlar ancak bu kontrastlık siyah ve beyazın yer yer transparanlığıyla kırılır. Bu iki ana lekenin kazınmış spatula izleri arasında yer yer gözüken alt katmanları, çeşitli geçişler ve koridorlar oluşturarak resmin derinliğine, espasına katkı sunarlar. Biçimlerin uzayda kapladığı yer, parçaların bütünle, bütünün parçalarla dönüşümlü ilişkisi de yine espasa katkı sunar.
(Resim4)

Siyah-beyaz resimlerinde ara renk yoksunluğunun, yavanlığa düşmeden kontrastlık üzerine odaklanması, siyahın edilgin, sakin ve uzak hissiyle beraber kompozisyonu bir arada tutan geniş ve etkin tavrı çoğu zaman Karayağmurlar’ın vazgeçilmez tercihlerinden birini oluşturur. Resimdeki siyah beyaz dağılımına az sayıda ara tonun eşlik ettiği, buna karşın, siyah ağırlıklı tuvalde etkili dağıtılmış beyazlar veya beyaz ağrılıklı yüzeyde iyi yerleştirilmiş siyahlar arasındaki gerilim, soyutlama ve ifade olasılıklarını güçlendiren bir ilişkiye olanak tanır.
Tuvalde resmin oluşum süreçlerini fırça hareketlerinin izinden, spatulanın kalın renk dokusunu sıyırarak zeminin en alt katmanını ve mevcut boya katmanlarını pentür tadında izlemek seyircide resmin oluşum sürecine tanıklık etmiş izlenimi uyandırmaktadır. Öte yandan siyah beyazın kendi aralarındaki çekim gücünü ve gerilimini yansıtan iç enerji, resmin iç dinamiklerini de etkin kılmaktadır.

Tuval yüzeyinde yapısal olarak her türlü derinlikten uzaklaşmadan, yüzeyi kaplayan kurgu, kendi içinde tamamlanmış gibi görünmesine rağmen, kompozisyonun açık kalması, yani kurgunun oluşumunda yer alan işlemler izleyen tarafından yeniden kurgulanmak üzere resmin akış sürecini bakanın gözünden yeniden oluşturmaktadır.
(Resim 5)
Soyut resmin temel biçim verileri ve bunlarda saklı olan içerik sanatçının bireysel özdeşleyiminden göreceli olarak izleyicininkine uzanan yolu takip eder. Resmin zihinsel ve duyuşsal katmanları siyah beyaz ya da farklı renk çeşitlemelerinde dönüşümlü olarak yer bulur, renklerin birbirine akması, soyutlama fantezilerinin çeşitlenerek farklılaşan düzen birimleri arasındaki iç bağlantılar resmin dinamiklerini oluşturur. Siyah-beyaza, az sayıda gri tonun eşlik etmesi, bazen bir kırmızı, bazen bir mavi ile bu eşliğin devam etmesi, aslolan rengin değil, renk birimlerinin espas içinde dağılımı ve birbirleriyle etkileşiminden oluşan gerilim ve dinamizmdir.

Sanat üretiminde 35 yılı geride bırakan Bedri Karayağmurlar, sanatı yaşamsal bir olgu olarak gördüğünü kendi cümleleriyle şöyle ifade ediyor: “Resim yapmak benim için dünyayı anlamak, biçimlendirmek, sorgulamak. Resim yapmayı çok önemsedim. İstediğimi gerçekleştirdiğimi düşündüğümde bana büyük hazlar yaşatan resim, zaman zaman öyle acılar verdi ki, bu ancak resim yapan birinin anlayabileceği türden bir deneyim.
İşte otuz beş yılın özeti…”

Resimlerim

İnsan soyutlayarak yaratır. İnsanın bütün kültürel gelişimi onun soyutlama yetisine dayanmaktadır. Sözcüklerden sayılara, kullandığımız bütün araç gereçlere dek yaratıların hepsi birer soyutlamadır gerçekte.
Sanat yapıtları da bu soyut düşünme biçiminin ürünleridir. Değişik resim türleri taşıdıkları imgelerin doğayla ilişkisi nedeniyle adlandırılırlar. Genel kurguları ve yapılanışları diğer insan yaratmaları gibi soyuttur.
Bunların dışında çevremizde olan, insan yaratısı bütün nesneler de aynı soyutluktadır gerçekte. Ancak biçim ve işlev olarak soyut olan bu nesneler, doğada sanki onun doğal parçalarıymış gibi algılanırlar. İçinde yaşadığımız yapılar, masalar, sandalyeler, arabalar hepsi bir yaratının ürünü soyut biçimlerdir.
Çevreyi ve sanatı bu yaklaşımla ele aldığımızda soyutluk ilişkisini kendi yaşadığımız çevrede ayırt ederek anlamaya çalışmak önemli gözükmektedir.
Bu yaklaşım içinde, çalışmalarımda geleneksel sanattan gelen biçimsel ve estetik değerleri özellikle görsel denge oluşturmak için biçimlendiriyorum. Denge kavramının benim için önem kazanmasının altında yatan etkenin yaşamın dengesizliklerinden kurtulma isteğiyle açıklayabilirim. Her öğenin bulunduğu yerde yarattığı görsel gerilimin yüzey içinde çözülmesi gereken bir enerji sorunu yarattığını düşünüyorum. Bu anlamda benim için sanat salt anlatım değil, sorun yaratma ve bu sorunları kendi yapısı içinde çözümleme girişimidir.
Resimlerimde aşamalı bir soyutlamayla geldiğim yeri, mekan nesne ilişkilerindeki soyutluğu yeniden yorumlanmak olarak değerlendirebilirim.

My Pictures

A person creates by abstracting. All the cultural development of a person rests on his ability of abstraction. From words to numbers, and to all tools that we use, all the creations are in reality an abstraction.

Art pieces are also the products of this abstract thinking. Different fine arts types are named after the relation between the images they carry and the nature. Their general fiction and structuring is as abstract as the other types of individual creativity.

Except these, all the objects which are outside of us and the products of individual are in the same abstraction. But, these figuratively abstract objects are considered as a part of the nature. Buildings, cars, chairs and tables are all abstract figures which are the products of this creation.

It is important to understand the abtsraction under the circumstances which we live in, considering the natural habitat of the self.

Under this point of view, I figure the formal and aesthetic values of the traditional art in my works for using a visual balance. The reason that the concept of balance has a lot of importance to me is in my quest to get rid of the imbalances of the life itself. I think that every element creates an energy problem to be solved into the surface it is located. Under this framework, art for me is not only expression but also creating and solving the problems within their own structure.

I can evaluate my position in fine arts, which I came through a gradual abstraction, as a reinterpretation of the abstraction in the space-object relations.

H A B E R L E R / NEWS

25 Nisan - 30 Nisan Tepebaşı Belediyesi- Anadolu Üniversitesi Sanat Çalıştayı bitti. Çalışmayla geçti. Güzel işler yapıldı.
1 - 17 Nisan İstanbul 2010 Kültür Başkenti Anadolu Aydınlanması "Salkım Saçak" sergimiz The Marmara Pera Sanat Galerisinde.
Lütfiye Bozdağ, " Sanatının 35. Yılında Bedri Karayağmurlar" Artist Modern, Şubat 2010,İstanbul, s:42-45
17 Şubat- 9 Mart Galeri Altan daki resim sergim. Adana. ! Şubat günü gittğim Adana 'da Altan Sevdinli Adana'yı gezdirdi. Galerinin sahibi ve yöneticisi Asuman ve Altan Sevdinli'ye teşekkürler. Sergime gelen bütün dostlarıma da selamlar.
27 Ocak 2010 İzmir Suluboya Ressamları Derneği'nin düzenlediği sanat söyleşim gerçekleşti.
Çanakkale Açık Şehir etkinliğine İz Grubu ile katıldım. Sergi Çimenlik Kalesi sanat galerisinde. 20 Ocak -10 Şubat
42. Salihli Şiir İkindileri etkinlikleri içinde açılacak kişisel sergim 14 Kasım- 28 kasım tarihleri arasında izlenebilir.
Almelek Sanat Galerisi'ndeki Resim Sergim 10 Ekim - 5 KAsım 2009 tarihleri arasında izlenebilir. Bebek İSTANBUL
Anadolu Üniversitesi Sanat Çalıştayı'na katıldım.Davtli 25 sanatçı ve Anadolu Üniversitesi'nde çalışanların katıldığı çalıştay 10 Mayıs'ta başladı 15 Mayıs'ta sergiyle bitecek. "Günümüzde Sanat ve Sanatçı" başlıklı nir konuşma yaptım ilk gün.
23 Nisan Saat 14.00-18.00 arasında kitaplarımı 714 E standındaki Sanat Gündemi'nde imzalayacağım.
"Değinmeler" başlıklı kitabım Çalı Yayınlarından çıktı. Kitapta dergilerde yazdığım aylık sanat değinmeleri yer alıyor. Bz:http://karayagmurlaryazilar.blogspot.com/
Erteleme, 2 Mayıs 2009 Cumartesi günü İstanbul Almelek Sanat Galerisi'ndeki sergim 10 Ekim- 5 Kasım 2009 tarihine alınmıştır.
Resim Serüveni adlı kitabım Yurtta Uyanış yayınlarından çıktı. Satın almak isteyenler bana ulaşabilir.
25 Mart 2009 Çarşamba günü İzmir resim Heykel Müzesi'nde 1. Retropektif sergimi açacağım. Sergide 1972 yılında 2008 'e dek yaptığım çalışmalardan örnekler yer alacak.
Yeniden yazmaya başladım. Resim Serüveinimi anlattığım çalışma bitti. Çevirisi sürüyor. Yazılar blog'unda yeni yazımı yayınladım.
25 Mart 2008 - 9 Nisan 2008 tarihlerinde İzmir Resim Heykel Müzesinde 1. Retrospektif sergim olacak. 35 Yıl içinde yaptığım çalışmalardan örnekler sergileyeceğim. İlgilenenlere ve sponsor olmak isteyenlere önemle duyurulur.
18 Eylül'de Konak Kültür Merkezi'nde Asım Öztürk ile birlikte "Bedri Rahmi'nin Resimlerinde Şiir Şiirlerinde Resim" Başlıklı bir video gösterisi ve konuşma yaptık. Sunumu Şair Recai Atalay gerçekleştirdi.
6 Eylül'de Foça Festivali'nde Ferruh Başağa ile birlikte Avni Arbaş'ı anlattık.
Eşme Festivali bitti. Başarılı olduğunu söylemeliyim." Sanat ve Hayat" başlıklı bir konuşma yaptım. Etki ve ilgi iyiydi.
Bodrum Gümüşlük Akademi'nin açılışına gittik. Eğlenceli ve yorucu bir yolculuk oldu ama güzeldi.
Kapadokyada'ki garip kamp bitti.
Midilli çok güzeldi. İnsanlar da.

Sanatçı Dostlarıma

Bütün Sanatçı Dostlarıma,Bir süredir bazı sergi düzenlemelerinde ya da katalog çalışmalarında, insanların bu etkinliklere katılması için adımın kullanıldığını üzülerek duyuyorum. Bu tür etkinliklerin çoğalması için verdiğimiz destek, sadece sanata verdiğimiz destekle ilgilidir. Ne dün ne de bugün, hiçbir organizasyonla, hiçbir maddi bağım olmadığını açıkça söylüyorum.Parsal bir katılımda adım kullanıldığında beni habedar etmenizi ve buna inanmamanızı özellikle istiyorum. Sevgiler.

Hakkımda

1-Dinçer Sezgin ..... "Resmin Şiiri" ,Radikal

2-Mehmet Ergüven... (Eklenecek)

3-Kaya Özsezgin "Resimsel Mimari Bağlamında", Artist, Sayı:8, Mayıs 2003 İstanbul , s.36-39

4-Mümtaz Sağlam...."Bedri Karayağmurlar'ın Sanatı Üzerine",Ziraat Kültür Merkezi Sergi Katalog Yazısı, 1998, Ankara

5-Turan Enginoğlu.....Ege Life ve Ege Sanat Rehberi (eklenecek)

6-Canan Birsoy......Bedri Karayağmurlar ve Bir Özyaşamöyküsü (Fahri Sümer)

7-Savaş Ünlü......"Bedri Karayağmurlar", Değişik Yayın organlarında. Ege Life

8- Özlem Ölmez "50. Yılda Soyut İlşkiler" Cumhuriyet Gazetesi Mart 2007

9- Uluer Aydoğdu, "Tuvalin Göğüne Gönderilmiş Hava-i Renklerin Aydınlattığı Bir Ömür" Hayal Kültür Sanat Edebiyat Dergisi, Sayı:33, Nisan- Mayıs-Haziran 2010 Ankara

10- Mine Ömer, "Renklerin Adımlarındaki Sesler" Vakıfbank Sergi Kataloğu Yazısı, Mayıs 210 Ankara

Mehmet Ergüven

Bedri Karayagmurlar

Mehmet Ergüven

Resmindeki asamalı bir soyutlasma sürecine tanık oldugumuz
Karayagmurlar, salt sentatik kaygıların ötesinde, bir baska
çıkıs noktasından hareket ediyor aslında. Buna göre
nesnel/figür mekan iliskisini irdelemeye çalısan sanatçı
amorph yapıları yananlam ile özdeslestirme yerine, bu iliskinin
tasıyıcısı olan gerçekligi, hem sentaks, hem sentatik
baglamda ön plana alıyor ilkin.
Bu yüzden, dıs dünyadaki karsılıgını tanımlamakta
zorlanmadıgımız figürün yanı sıra, ona aracılık eden renk
lekesinin de eszamanlı olarak algılayabiliyoruz. Aslında kopma
üzerine kurulu bir iliski vardır burada; mekân, içerdigi nesneyi
tasımakta zorlanırken, nesneler arası diyalog da gitgide
gerileme bırakmaktadır yerini; böylece horror vacui, bosluktan
çok, figürün mekândaki var olus biçimine tekabül etmektedir
Karayagmurlar’da.

Besbelli: Renk ve biçim ile basit bir oyun isteginden çok,
yaratıcı kimligin gelisim sürecinde kendiliginden varılmıs olan
bu nokta, sanatçının bundan sonra üretecegi yapıtlar için de
büyük bir güvence niteligi tasıyor. Çesitli nedenlerle resim
yapmanın bir tür sorumluluk almaya esanlama geldiginin
vurgulayan Karayagmurlar, arayıp buldugu ile yetinmedigi için
umut vaat ediyor öncelikle.

BEDRİ KARAYAĞMURLAR’IN SANATI ÜZERİNE

BEDRİ KARAYAĞMURLAR’IN SANATI ÜZERİNE

Mümtaz SAĞLAM

Günümüzde tuval resmi olgusunu;yaratıcı bireye ilişkin psiko-sosyal verilerin boyasal süreçte kişilik bulduğu bir yansıma alanı olarak tanımlamak neredeyse yetersiz bir yaklaşım olma durumundadır.Hem teorik hem de pratik düzlemde resim, çağdaş bir anlama evrilirken büyük ölçüde değişen, yüzeyin saltık niteliğini meşrulaştırma eğiliminde olmuştur. Tuval yüzeyi artık, bir deney bir risk alanı olarak önümüzdedir. Güncel sanat hareketlerinin ifade Özgünlüğü adına, biçimleme edimi ve doku’ya verdiği önem de işte buradan kaynaklanmaktadır.

Resmin genel yapısını , sürekli bir gelişim dinamiğine dayamasını bilen Bedri Karayağmurlar, sözünü ettiğimiz değişim olgusu paralelinde öne çakan sanatçılarımızdan birisidir. Özellikle1990’lı bir takım kompozisyon arayışı sonucunda ulaştığı çözüm, kendi adına tescillenmiş bir yapılanışı da örnekler. Resim yüzeyinin bir puzzle mantığıyla parçalanması ve yeni bir dizge içinde yeniden bir arada algılanması, daha ilk aşamada bu resimsel tavrın başkalığına ilişkin ipuçlarını sunar. Gerçekten de , bir montaj mantığı, resimsel yapının belirleyenidir. İlişkilendirilmiş renk alanlarını, resmin yatay ve dikey örgütlenişinde işlev yüklendiği, yeni bir tasarım anlayışıdır ayrıca bu.Bedri Karayağmurlar , bir bakıma resmin genel yüzey tanziminde ortaya koyduğu bu ilginç ve zengin alanı, bir taşıyıcı düzlem olarak ikinci bir işlevle yükümlü kılar. Bu aşamada matlaştırılmış ama armonik olmayan renk alanlarının bir denge ve ifade unsuru olarak resme girdiğini gözlemleriz. Bu tuhaf renk kullanımı giderek, Bedri Karayağmurlar’ın resmindeki dramatik ve dışavurumsal etkilerin bir gösterenine dönüşür. Açıkça, bu yönde pekiştirilmiş lekesel ve renkçi dışavurum, sanatçının resmine ayrıcalık ve önem kazandıran nitelikleri de öne çıkarır. Bedri Karayağmurlar,hız olgusunun peşinde plastik bir değer sorunsalını göz ardı etmeden soyutlama ve dışavurum kavramlarını bir arada değerlendiren karma bir disiplin doğrultusunda hareket etmektedir. Sonuç itibariyle sanatçı; tedirgin, tuhaf ve gerilimli bir atmosferi sürekli kılarak, figürü yer yer simge boyutunda bir eğretileme unsuru olarak kullanan;esasta ise, soyutlama edimi ve ona bağlı ifade olasılıklarını tartışan bir plastik dili geliştirmeye çalışmaktadır.

1988-İzmir

Resimsel Mimari Bağlamında

KayaÖzsezgin
Yayın:Artist Sanat Dergisi, Sayı:8, Mayıs 2003, İstanbul , Sayfa:36-39

Bedri Karayağmurlar'ın 1980'lerin başından günümüze doğru ortak merkezli bir konstrüksiyon şemasına bağlı
kalarak gelişen ve bu şemanın içerdiği biçimsel oluşum sorunlarını uzun vadede çözümle-; meyi amaçlayan resimleri, bir noktayı gözden uzak tutmamayı ilke edinmiştir: Biçim dediğimiz karmaşık altyapı, doğrudan ya da dolaylı bir dönüşümler ilişkisini de beraberinde taşır. Böyle bir ilişki, çözümün uzun süremli olmasından kaynaklanan alternatif tasarım modellerini de doğal olarak kendi kapsamında olgunlaştırıp resmin bünyesine yedirecek ve bu aşamada birbirine bağlanan resimler, tekil bir sorunsallık düzeyine indirgenecektir. Sonuç olarak, her sanatçı için geçerli olabilecek böyle bir ilkesellik, resmin eğilimsel akışı hangi yönde olursa olsun, sanatçısını belli bir sınır içinde tutacak ve onu bu sınırsallıkla bağımlı kalmaya zorlayacaktır

Görsellik yazınsallık, sanatsallık söz konusu olduğunda, birbirinden farklı alanları akla getirse de, kavramsal bazda her ürün, bir "kuruluş"tur.

Daha başından beri, Karayağmurlar'ı bu nokta çevresinde yoğun çalışmaya iten temel etken, onun, sanatı bütünsel anlamda bir etkinlik olarak görmüş olmasıyla da ilgilidir. Görsellik ve yazın-sallık, sanatsallık söz konusu olduğunda, birbirinden farklı alanları akla getirse de, kavramsal bazda her ürün, bir "kuruluş"tur; ister yüzeysel,

“ Mimarinin salt soyutçu yapısallığı, Karayağmurlar'ın resminde, neredeyse çok anlamlı bir alegoriye dönüşür. Sanatçı bunu kasıtlı olarak yapmaktadır. Çünkü resminin bu anlamda bir dönüşüm mantığıyla kurmuş olduğu yakın diyalog, soyutçu bakış açısına uygun düşmekte, hatta onu kaçınılmaz kılmaktadır.”
ister hacimsel biçim oluşumlarından yola çıkılmış olsun, bir kompozisyon bilincinin kılavuzluğu altında yan yana, üst üste ya da iç içe yerleştirilmiş modüler formların ortaya çıkaracağı resimsel yorum mekanizmaları, edebiyatta sözün anlam kalıbına alınmasına benzer bir işlemi zorunlu kılacaktır.
Ancak onun resminde, belki şiirle de ilgilenmiş olmasından ileri gelen bir "lettrism" mantığı çerçevesinde, biçim parçaları hem tek başlarına, hem de bütünü gözardı etmeyen bir bütünsellik bağlamında organize edilir. Bu tutum, ilginç bir olgu düzeyinde, mimari kavramını da düşündürür: Yukarıdan aşağı, diklemesine bir kompozisyon düzeni içerisinde örgütlenen ve üçüncü boyut izlenimini ihmal etmeyen soyutçu bir kurgu, arka planıyla izleyici üzerinde çok katlı bir yapı ya da yapılar bütünü imajına yol açar. Mimarinin salt soyutçu yapısallığı, Karayağmurlar'ın resminde, neredeyse çok anlamlı bir alegoriye dönüşür. Sanatçı bunu kasıtlı olarak yapmaktadır. Çünkü resminin bu anlamda bir dönüşüm mantığıyla kurmuş olduğu yakın diyalog, soyutçu bakış açısına uygun düşmekte, hatta onu kaçınılmaz kılmaktadır.
Bedri Karayağmurlar'ın resmini, resim sanatımızda son çeyrek yüzyılın gelişmeleri içinde nereye koyabiliriz? 1970'li yılların ortalarında Gazi'nin resim bölümünü bitirdiğinde, Türkiye'
deki sanat ortamı, genç kuşak olarak tanımlayabileceğimiz etkin bir grubun varlığına henüz yeterince tanıklık edecek bir aşamaya gelmemişti. Böyle bir ortamda, tercih edilecek seçenekler, hocalardan öğrenilenlerin temel alındığı bir doğrultu üzerinde gelişebilirdi. Ama bununla yetinmeyip araştırmacı ve yenilikçi anlatımı hedef olarak seçmenin kazandırabileceği ayrıcalıklı bir konum da söz konusu olabilirdi kuşkusuz. Karayağmurlar, ikinci yolu seçenlerden. Bu yol üzerinde herhangi bir sapmaya meydan vermeksizin bugüne kadar
kararlı adımlarla yürümüş olması, ondaki sanat inancının güncel değişimlerin dışlandığı bir mecrayı seçmiş olmasıyla da ilgilidir. Son yıllarda düzenlenen yarışmalarda dikkat çekmesi, bunun sonucu olsa gerektir. Ayrıca faal bir sanatçı görüntüsü yansıtıyor olması da, onun lehine kaydedilecek bir nottur.

Resmin şiirinden tiyatroya

Radikal 09/03/2002

Dinçer Sezgin

Bir panelde sordular, 'Şiir ne zamandan beri vardır?' Hiç ikircime
düşmeden yanıtladım: Adem'le Havva'dan beri. Gerçek inancım bu. Çünkü
şiir, insanın var olduğunun kanıtlarından biridir. Bu kanıtın temelinde de
sevgi vardır. Sevgiyi yaratansa insandır. Yani şiir, sevginin var olduğu
zamandan beri vardır. Ayrıca şiir, insanoğlunun bütün ürettiklerinin de
ölçütü olmuştur.
Bedri Karayağmurlar'ın son kişisel sergisini dolaşırken, o paneli ve
konuşulanları düşünmeden edemedim. Bedri, orta kuşak ressamlarımızın
ustalarından biri. Pek çok kişisel sergi açmış, ödüller kazanmış, resme
alın terini akıtmış bir sanatçı. Onun İletişim Sanat Galerisi'nde açtığı
son sergiyi dolaşırken, neden o paneli ve konuşulanları düşündüm?
Bedri'nin resimlerinde de şiir vardı çünkü. Resimlere bakarken, bir şiir
duyarlılığı, damıtılmış bir dil tadı, şiir matematiği gibi bir renk
matematiği ile karşılaşıyordunuz. Usta işi bir şiirden nasıl bir sözcük
çıkaramaz ya da o şiire bir sözcük ekleyemezseniz, Bedri'nin resimlerine
de bir renk ekleyemiyor ya da bir renk çıkaramıyordunuz. Ve şiir nasıl,
dil içinde yeni bir dil yaratmaksa, onun resimlerinde kendine özgü bir
renk dili yaratılmıştı. Sözün özü, resimlerinde bir şiir uçuşup duruyordu.
Resimlerin konusu 'kadın' olduğu için, şiiri kolayca yakalamıştı Bedri.
Türlü baskılar altında tutulan kadının cinselliği de, çok ağır baskılar
altında bilindiği gibi. Resimler işte bu soruna çözüm arıyor. Kadın
cinselliğinin üzerinden baskıları kaldırıp, özgürleştiriyor kadını Bedri.
Ve onun cinselliğinin değişik anlarını, hüzünlü bir dille resmine
aktarıyor.
Daha önceki çalışmalarında soyut olan dili, bu resimlerinde daha figüratif
bir esnekliğe dönüşmüş. Bu nedenle, resimle izleyen arasında daha çabuk ve
daha kolay bir iletişim kurulabiliyor. Soyutlamalarındaki gizlerin
anahtarlarını, çok derinlere saklamamakla bence, iyi etmiş Bedri. Çünkü
böyle bir sorun, somut bir biçimde duyumsanamazdı. Bu yeni evrenin, böyle
bir dile dönüşmesi, elbette ki resimlerin değerlerinden bir şey
yitirmesine neden olmuyor. On gün daha açık kalacak bu şiirli sergi.
İzlerseniz, sanırım yüreğinizdeki renkler şiirlenecektir. Resmin şiirinden tiyatroya

Bedri Karayağmurlar Resim Sergisi

Turan Enginoğlu

İş Sanat Galerisinde Buca Eğitim Fakültesi Öğretim Üyelerinden Doçent Bedri Karayağmurlar'ın sergisini izledim.

Sanatçının bu yıl içinde yaptığı "1.Buca Eğitim Fakültesi Uluslararası Görsel Sanatlar Buluşması " küratörlüğünü yapması, yurt içinden ve dışından birçok sanatçıyı İzmir'de buluşturması övgüye değer.

Sergisinde büyük boyutlu akrilik eserler çoğunlukta. Eserleri biçim ve leke yönüyle geleneksel biçim özellikleri gibi gözükse de; sanatçını kendini tanımlayan unsurları resimlerine sokmasıyla farklı bir tada sahip gözükmektedirler.

Sanatçının resimlerinde onun seyirciyle bütünleştiren şeyler; resimlerinin sağ tarafındaki ince uzun bir leke unsuruyla bunları tamamlayan farklı boyutlardaki leke değerleridir.

Her ne kadar rengi birincil olarak seçmese de; kendi varlığının ve yaşantısının renkliliğini tuvallerine sokmuştur. Sağ tarafta oluşan ince uzun leke tanımlanması " İşte bu Bedri " dedirtiyorsa, aynı şekilde resmin diğer yüzeylerindeki figürler de onun hayatının birer parçaları olmakta. Bu parçalarda cinsellik ve karşı cins unsuru ön plana çıkmakta. Sanatçı bu anlatımı biçimlerle adeta sarmallamakta. Böylece seyirciye biçim ve leke tadını sunmak istemektedir. Konu dışındaki tercihinin leke ve biçim yönünde olması da eserlerine sanatsal bir güç sağlamaktadır.

Eserleri çok dikkatli ve titizlikle tertiplenmiş bir plan sonucunda oluşmaktadır. Bundaki kastım sanatçının resim yaparken uyguladığı teknik tavırdır. Çünkü sanatçı tuval yüzeyine eklediklerini bir başka boya sürüşüyle altta bırakmakta yani fazlalıkları atmaktadır. Sanatçı burada ne eksi ne de fazla koymak istemektedir. Her şey dengeli olmak zorundadır.

Kendisinin akademik bir eğitimden geçmesi ve Öğretim Üyesi olmasının bu disiplini yaratıp yaratmadığı sorgulanabilir. Yaratıcılığın tanımındaki "Fazlalıkların atılması, eksiklerin tamamlanması" sözünün tam bir uygulayıcısı olan Bedri KARAYAĞMURLAR' ın sergisini çok olumlu buldum.

Kutluyorum.

Bedri Karayağmurlar Savaş Ünlü

Ege Life, Yıl:4, Sayı:43, 1 Ağustos 2007, İzmir Sayfa: 276

Gerçek Bir Sanat Adamı

Savaş Ünlü

Bedri Karayağmurlar adı sanatla ilgilenenlere çok şeyler anlatır. İlgilenmeyenlere ise ilginç bir soyadı var, dedirtir. Kara yağmur mu olurmuş, diyesi olanlar da çıkabilir. Ressam olunca bir insan yağmuru kara da yağdırır, mavi de… Ben hep bir ressama yakışan bir soyadı, diye geçiririm içimden. O adla tanışmam 80’li yılların başıdır. Onunla tanışmak insanı keşfetmektir. Adam gibi adamın nasıl olduğuna tanıklık etmektir. İnsandır, şakacıdır, gülmeyi sever, paylaşımcıdır. Birinin insan olabilmesi için bu özellikler yeter de artar… Haftada bir görüşürüz. O olmazsa telefonla sesini duymadan edemediğim gerçek ağabeylerimden birisidir. Çok şeyler yapar, ama kasım kasım kasılmaz. Onun insanlığı alçak gönüllülüğü gerektirir. Derleme yapıp da internet sitelerinde alkış yağmuruna tutulmaz. Yaşam felsefesi buna karşıdır. Önce insan, der. Önce insanlık, der. Gülüşüyle de bunu belli eder. Adam gibi güler. Kıs kıs gülmeyi beceremez. Ona takılırım, abi sana Türkiye dar geliyor, sen açılman gerek dışarılara. Ve açıldı da, Hollanda’ya davet edildi. Öyle ilgi görmüş ki resimleri, döndüğünde çok mutluydu. Sanatından hiçbir zaman ödün vermedi. Ismarlama işler yapmadı. Bildiği, değer verdiği neyse onu yaptı. Altının değerini kuyumcu anlarmış. O sanatı anlayacak sanatçılar da yok değil hani. Baskılar yapıyor. Biz bazen şaka yollu takılırız. Oyup bırak adı olsun sanat. Ses çıkartmaz, bizlerle birlikte güler bu sözlere. Geçen yıl kadim dostum Alman Johannes geldi. Onun da çok sevdiği, değer verdiği bir insandır Bedri abi. Atölyesindeydik, resimlere bakıyoruz. Üzerinde konuşuyoruz. Sıra geldi baskılara. Metal üzerine yapılmış baskılar. Johannes görünce ağzı açık kaldı. Bu kadar güzel baskılar olamaz, dedi. Gösterdiği ilgiye ben bile şaşırdım. Bedri abi bana bakarak başladı gülmeye, oyup bırakmak öyle mi, dedi. Elin Alman’ı ne anlayacak ki baskıdan deyince, Johannes bu sözü ciddi sanmış olmalı ki, hayır Savaş, gerçekten çok özgün şeyler, dedi. Gönlü zengin Bedri abim, hemen birini paketledi, armağan olarak verdi kendisine. Bedri Karayağmurlar, Hollanda’dan geldikten sonra, boş durmadı. 24. kişisel sergisini Ege Üniversitesi 50. Yıl Köşkü Sanat Galerisi’nde açtı. Seçmeler adını verdiği sergi 23 Şubat’a dek açık kaldı. Sergide yine takıldık, attırmışsın boyaları, al sanat resim sergisi. Adı da Attırmalardan Seçmeler, olsun dedim. Eserlerimde mekan-nesne ilişkilerindeki soyutluğu yeniden yorumladım. Resim yaparken yaşamın içindeki serüveni yaşıyorum. Aynı bir şairin şiirini yazdığı gibi. Yaşadıklarım resimlerimi oluşturuyor. Yaşadıklarım, yapıtlarımın yansımasıdır. Bu nedenle resim yaparken, güzellikler oluşmak zorunda değil. İnsanın değişimine bağlı olarak resimler bu yüzden değişir. Ben de düşünsel ve biçimsel değişimi destekliyorum, diyor Bedri Karayağmurlar. Üslup konusunda ise Karayağmurlar’ın görüşü şöyle: “Üslup, farklı konuların çözümlerini ele alarak oluşturulan dildir. Çalışmalarımda geleneksel sanattan gelen biçimsel ve estetik değerleri, görsel dengeler oluşturmak için biçimlendiriyorum. Sergilere az sayıda gitmesi veya az sayıda insanın şiir okuması üsluptan tat almak değil. Ülkemizde, sanatın her dalında belli konular, medyatik ve popüler olanlar izleniyor. Ben kendi adıma bildiğim gerçek sanat yolunda gideceğim. Sanatçılık budur bana göre…” diyor. Bu yazıyı yazarken Bedri ağabeyi aradım. Yüksel caddesinde yürüyorum, dedi. Buca mı? deyince güldü. Buca’dan başka yer biliyor musun köylü, dedi. Ankara’daymış, oradan da İstanbul’a geçecekmiş. Birkaç sergi olayı varmış, onun için gitmiş. Sürekli koşturan, bir şeyler yapmak için yırtınan güzel ağabeyim. İki yıl önce Kaçak Yayın’da onun hakkında bir yazı yazmış, başlığını da Güleç Yüzlü Güzellik Anıtı, koymuştum… Bedri Karayağmurlar ressamlığının yanında Buca Eğitim Fakültesinde öğretim üyesidir. Çok sevilen bir öğretmendir. Yetiştirdiği öğrencileri de kendisi gibi ressam olmaktadır. İzmir’e ne mutlu ki böyle bir ressamı var. Buca Eğitim Fakültesine ne mutlu ki böyle bir öğretmenleri var… Bana da ne mutlu ki böyle bir dostum var!

Tarih: 28.02.2007 Saat: 09:36